Buriaci to jeden z najliczniejszych rdzennych narodów Syberii. Mieszkają w autonomicznej Republice Buriacji, która zajmuje tereny po obu stronach jeziora Bajkał, ponadto w Mongolii i w północno-wschodnich Chinach. Po raz pierwszy nazwa Buriaci pojawiła się w 1240 r. w mongolskich zapiskach. Kiedy w XVII w. nad Bajkał dotarli pierwsi osadnicy rosyjscy plemiona buriackie w wyniku połączenia się plemion bliskich sobie pod względem kultury i języka były dominującymi i najsilniejszymi pod względem ekonomicznym i wojskowym. Wcześniej Buriaci prowadzili koczowniczy tryb życia, zajmując się myślistwem. Z czasem również zaczęli trudnić się hodowlą bydła, owiec i koni. Ich stada liczyły nawet po kilka tysięcy koni. Buriackie dzieci potrafiły jeździć konno już od najmłodszych lat. Ze względu na to, że dość często przemieszczali się, konstruowali przenośne jurty ocieplane wojłokiem, a niektórzy dodatkowo posiadali jeszcze stałe jurty drewniane. Buriatów cechował patriarchalizm z dominującą pozycją ojca oraz uprzywilejowaniem mężczyzn. Często, przyszłe małżeństwa były aranżowane z dużym wyprzedzeniem przez rodziców dzieci i rodzicom żony trzeba było zapłacić tzw. kałym, którego wysokość zależała od zamożności rodziny pana młodego.
Dawniej koczownicy dziś osadnicy
Obecnie Buriaci zajmują się pasterstwem i myślistwem i prowadzą osiadły tryb życia. O powiązaniach z Mongolią świadczy m.in. język buriacki, który należy do języków mongolskich. Do 1931 r. Buriaci używali pisma mongolskiego. Potem alfabet mongolski był zabroniony i język buriacki zapisywano alfabetem łacińskim a od 1939 r. cyrylicą. Ponadto, w godle Buriacji znajduje się mongolski znak Sojombo, który jest symbolem wolności i niepodległości ludów mongolskich oraz niebieska khata – ceremonialny szal, który wręcza się gospodarzowi domu, lamie oraz podczas uroczystości ślubnych, pogrzebowych i innych. To również z Mongolii na Syberię dotarł lamaizm, czyli buddyzm tybetański. Oprócz lamaizmu Buriaci wyznają też prawosławie oraz praktykują szamanizm.
Źródło:
www.wikipedia.org
M. Walczak-Kowalska, W. Kowalski, Przewodnik. Bajkał. Morze Syberii, Bezdroża,
Kraków 2009
A. Wiącek, J. Łukowski, Bajkał i Góry Przybajkala, Sklep Podróżnika, Warszawa 2008
